Ellen Dijkhuizen over haar rol als naaste (deel 1)

Ik maakte voor het eerst kennis met afasie, toen mijn man Piet in 2015 een ernstig herseninfarct kreeg. Het was enorm schrikken toen in het ziekenhuis bleek dat mijn man bijna niets kon zeggen. Zelfs het herkennen van woorden was weg en ook het begrip was veel minder…

Wat een tijd was dat. Eerst was er de grote schok of Piet de eerste weken in het ziekenhuis wel zou redden, want dat was heel spannend. Daarna het revalidatiecentrum de Hoogstraat, waar Piet heel hard moest werken. Maar ook voor mij was het intensief. Ik wilde hem elke dag bezoeken en zo veel mogelijk bij de logopedie aanwezig zijn. Ook wilde ik hem zo veel mogelijk ondersteunen en begrijpen. De enige woorden die hij kon zeggen waren: ja, nee en precies. Waarbij hij ja en nee nogal eens verwisselde… Het was soms heel confronterend wanneer ik bij de logopedie aanwezig was en Piet het woord appel aan moest wijzen, maar zelfs dit helaas niet kon… O, wat een verdriet, zou dit ooit goedkomen?

Het was moeilijk om te zien hoe groot de gevolgen waren van het herseninfarct. Vanuit de Hoogstraat hebben we heel veel ondersteuning gehad en dankzij intensieve training kon Piet steeds meer begrijpen en duidelijk maken aan mij.. Na 3 lange maanden, kwam Piet thuis. Dolblij waren we, want de heimwee begon op te spelen.

Samen beslissingen nemen

Eenmaal thuis begon het echte werk, want ons leven was compleet veranderd en dat verschil merk je nog het meest in de thuissituatie.

Ik nam de leidende rol aan, moest alles regelen, zoals voor het werk van Piet en de financiën. Lastige formulieren invullen, bellen met instanties. Voorheen liet ik Piet dat nog weleens doen, want dat kon hij als de beste. Ik deed en regelde alles en deelde dat niet veel met Piet, want ik dacht: dat vindt hij lastig of confronterend.

Totdat ik een waarschuwing kreeg van iemand, aan wie ik dit vertelde. Zij hield me de spiegel voor, met mij als verpleegster en Piet als patiënt en dit was geen evenwichtige relatie. Daarna ben ik echt alles met Piet gaan delen, ook al kan hij niet, zoals vroeger, veel terugzeggen. Ik weet wel wat hij bedoelt. We nemen nu samen de beslissingen en dat voelt voor ons beiden goed.