Het praten, dat is niet zo gemakkelijk
Anderhalf jaar geleden was ik op een taxi zat te wachten in Klimmendaal.
Om 16.00 uur had ik afgesproken dat zij mij komen ophalen met de taxi.
Maar ja, om 16.30 uur was er nog geen taxi.
Ik werd ongeduldig en had de telefoonnummer van de taxi in mijn telefoon.
En ik bel de taxicentrale: “ Goedemiddag, met de taxicentrale wat kan ik voor uw doen.”
Nu ik was overrompeld en heb niet de woorden tot mijn beschikking.
Ik zeg: “Euh, euh, euh, daarna even stil, euh, euh, de taxi is er niet.”
De taxi-dame aan de telefoon zegt: “Hoe is uw naam en waar bent u?”
Ik zeg mijn naam en ik zit op Klimmendaal. De taxi-dame zegt: “De taxi komt er vijf minuten aan.”
En ja, het bellen met telefoon is heel erg lastig. Als ik moet bellen dan schrijf ik zinnen op wat ik moet zeggen. Dat lukt het me wel.
Na twee jaar na de herseninfarct kan ik al aardig wat spreken
Maar als ik bel of naar een bouwmarkt ga, dan stel mezelf even voor en ik heb een herseninfarct gehad, ik kan niet zo goed praten.
Dan hebben de mensen meer tijd voor mij en zeiden zij ook: “Rustig aan, ik heb tijd voor jou!”
Negen op de tien mensen hebben ze geduld met mij.
En de ene die niet geduld hebt met mij dan zeg ik: “Toedeledoekie, dan ga ik naar iemand anders die ze mij wil helpen.”
Eerst heb ik een briefje waar het problemen met afasie opgeschreven. Maar nu spreek ik de personen aan dat ik niet goed kan spreken.
Ook wil ik de woorden niet kan vinden dan schrijf ik ze op of ik beeld ze uit.
Het uitbeelden van woorden vind ik wel grappig.
Bijvoorbeeld: ik kwam bij de Praxis en ik wil een bezem kopen. Maar ja, de bezem wilde me niet te binnen schieten.
Dus ik spreek een medewerker aan, dus ik doe zo met een bezem die de straat aanveegt.
Dus die medewerker had het door, en neemt hij me mee naar de bezems. Toppie, ik had een bezem!
Spreken is voor mij moeilijk, maar het gaat steeds iets beter.
Als ik in gezelschap ben, dan luister ik. Ik kom er niet tussen. Een verhaal vertellen is voor mij niet mogelijk: frustrerend!
Maar ja, aan de andere kant kan ik en mijn familie wel lachen als ik zeg: “Ik ga stofschuiven.”
