Mevrouw was altijd positief.
Mevrouw vocht elke dag.
Mevrouw ontving mij altijd enthousiast.
Tot een dag anders was.
Mevrouw huilde heel erg.
Ik liet haar begaan tot ze kalmeerde.
Toen vertelde mevrouw mij waarom ze zo huilde:
Mevrouw haar dochter deed vreemd.
Haar dochter vermeed haar.
Vandaag had dochter verteld waarom:
“Jij begrijpt er toch niets van!”
Dat deed pijn…
Mevrouw wilde met haar dochter praten.
Ik haalde haar dochter er bij.
Ik benoemde wat ik zag:
Moeder en dochter namen het gesprek over.
Uiteindelijk sprak dochter de pijnlijke woorden:
“Mijn moeder is er niet meer, zij is weg”.
Ik kreeg een brok in mijn keel.
Moeder bleef even stil.
Moeder slikte haar tranen weg.
Met een gebaar vroeg ze haar dochter om uitleg.
De dochter miste haar moeder:
Haar reacties;
Haar ideeën;
Haar geklets;
Het meedenken.
Dat klopte.
Dat was lastig voor moeder.
Maar moeder kon wel luisteren.
En moeder wilde graag weten wat haar dochter meemaakte.
Moeder wilde graag weten waar haar dochter mee worstelde.
Moeder en dochter wisten allebei: dat is anders.
Maar het is meer dan wat er nu is.
Een week later zag ik een blije vrouw.
Haar dochter vertelde weer over haar dag.
Mevrouw was gelukkig:
Een nieuw begin was gemaakt!
Levens veranderen door hersenletsel.
Ook die van de kinderen.
Daarom verdienen kinderen aandacht.
Hoe betrek jij de kinderen?
