Ik zie haar daar nog zitten. Met natte haren, net uit de douche, in die rolstoel met dat werkblad. Ze probeerde haar lange, ietwat grijze haren te kammen, maar dat lukte maar voor de helft door haar halfzijdige verlamming. Ze glimlachte naar me toen ik me voorstelde. Ik glimlachte terug, wetende dat er een hoop verdriet schuilging achter haar glimlach.
Na een lange periode van revalideren in het revalidatiecentrum zag ik haar weer terug. Lopende en met weer die glimlach op haar gezicht liet ze van zich horen.
Ook daar zie ik haar weer zitten, zij met die ontzettend sterke wil en moed om door te gaan tot het bittere einde. Ze benadrukte keer op keer dat wij haar naar een niveau moesten tillen waar ze zich gelukkig bij zou voelen. Het liefst wilde ze het werk dat ze deed weer uitvoeren. Ook dat hebben we geprobeerd. De werkplek bezocht, gesprekken gevoerd met haar leidinggevende en een communicatiehulpmiddel aangeschaft waarin zij woorden wilde hebben als immunoglobuline en cryoglobulinen, woorden die voor haar vanzelfsprekend waren en ik heb moeten googlen. Ik kende deze woorden niet, maar het zijn mooie woorden die ik zo zou kunnen gebruiken voor galgje. Maar zij, zij kende ze, zij wist maar al te goed waar ze het over had.
Want als zij haar oude werkzaamheden niet meer uit kon voeren, dan hoefde het voor haar niet meer. Na een aantal gesprekken op haar werkplek kwam er toch echt een eind aan. Afgelopen jaar heeft zij het daar erg moeilijk mee gehad. Samen gingen we op zoek naar een nieuwe uitdaging.
Verschillende PowerPoint presentaties had ze al gemaakt, voor ons, voor haarzelf maar ook voor haar naasten. Om haar te kunnen begrijpen, om te begrijpen wat afasie is en wat dit eigenlijk met iemand doet.
Na wat telefoontjes met logopedisten en docenten van de opleiding logopedie heeft zij voor een volle collegezaal haar verhaal kunnen doen. Wat was ik trots!
Inmiddels is het nu bijna 3 jaar geleden dat ik haar voor het eerst zag, daar in het ziekenhuis. De weg die ze bewandeld heeft is ontzettend lang. Kilometers lang. Elke dag hoopte ze op een paar honderd meter erbij. De laatste tijd verlengt dat pad zich niet meer met een paar honderd meter, maar ze zal vechten voor die meter, elke dag opnieuw.
Dus nu wil ik heel graag van jullie weten, wat maakt jullie trots?
