In ons vak is afscheid nooit ver weg. Het maakt niet uit waar je werkt: in het ziekenhuis, in de revalidatie, in de eerste lijn, in een behandelcentrum, in een verpleeghuis… We zien mensen slechts een gedeelte van hun leven. Ergens kruisen de levenslijnen elkaar en lopen ze in dezelfde richting. Op een gegeven moment komt er een einde aan en scheiden de wegen weer. Die redenen van het einde kunnen heel divers zijn. Het ene afscheid valt mede daardoor zwaarder dan het andere. Dat geldt voor alle partijen.
Vandaag neem ik afscheid van jullie als lezers. Het afgelopen jaar heb ik over verschillende facetten van mijn werk mogen schrijven. Mijn doel was om wat stof te doen opwaaien en lezers aan het denken te zetten. Gezien de vele reacties die ik heb ontvangen, is dat zeker gelukt. Mijn doel is daarmee geslaagd. Voor mij is het een positieve afsluiting. Een afsluiting om onder andere ruimte te creëren voor een nieuw begin. Waarvan? Geen idee. Dat komt vanzelf op mijn pad. Dus voor nu scheiden onze wegen, maar wie weet… kom ik je ergens weer tegen.
Dank aan iedereen die het afgelopen jaren lachte, huilde, zich verbaasde, zich boos maakte, zich verwonderde bij mijn blogs. Dank aan iedereen die een reactie gaf, die ervaringen deelde, die vragen stelde. Dank aan iedereen die het doorstuurde en deelde. Kortom: dank aan iedereen die de tijd en moeite nam om aandacht te schenken aan mijn blogs. En bovenal heel veel dank aan Dineke Blom en Thomas Stam die middels AfasieNet een platform wilde bieden waar mijn blogs mochten staan!
Noot van AfasieNet
Miranda, enorm bedankt voor je prachtige, inspirerende en ontroerende blogs! We zullen ze gaan missen.
Gelukkig is er vanaf volgende maand een opvolger voor je: Sem Theuniszen, werkzaam als logopedist in het Laurentius Ziekenhuis Roermond.
