Logopedie, dat is toch iets met voeten?
Hier zal vrijwel iedere logopedist zich in herkennen. Deze vraag hoorde ik al tijdens de opleiding van mijn omgeving. Zo hoor ik het ook nog regelmatig terug in het werkveld. Logopedist, maar ik heb helemaal geen last van mijn voeten? Of, logopedist, maar ik articuleer toch goed? Voor veel mensen is het onbekend wat een logopedist eigenlijk allemaal doet.
Laatst kreeg ik een nieuwe aanmelding van een jonge heer met afasie. De eerste keren verscheen hij alleen, maar later was ook zijn vrouw bij de behandeling. We hadden het niet alleen over de hulpvraag van hem, maar ook over die van haar. Deze man, van nog geen 50 jaar oud, wilde eigenlijk de straat niet meer op omdat hij vond dat hij ‘raar’ sprak. “Carnaval vieren, nee dat doe ik niet meer sinds vorig jaar, want praten met anderen kan ik dan niet. Uit eten, dat draait om praten en laat dat nou precies hetgeen zijn dat ik niet kan”. Zijn vrouw knikt instemmend, maar vraagt zich af wat wij hier dan aan kunnen doen…
Waar bijvoorbeeld carnaval en uiteten voor de meesten draait om het bijkletsen en tijd doorbrengen met vrienden, familie, collega’s en bekenden is dat voor personen met afasie vaak juist confronterend.
Ik leg hen dan ook uit dat logopedie meer is dan spraakles. Zo vertelde ik ze dat ik regelmatig met patiënten de straat op ga. Naar de bakker, de slager of zelfs naar een restaurant of kroeg. Soms gaat het om een praatje maken met een onbekende, soms gaat het enkel om het bestellen van een drankje. Maar waar ik deze personen kan helpen door bijvoorbeeld het aanleren van bepaalde strategieën zal ik dit doen. En dan is zo’n uitstapje nog vaak gezellig ook!
