Blog van Hannelore: het mág weer!

Hannelore van der Velden is sinds 1999 werkzaam als logopedist en klinisch linguïst bij De Hoogstraat Revalidatie in Utrecht. Zij werkt met mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Dagelijks werkt ze met personen met afasie. Elke maand schrijft zij een blog over haar ervaringen die ze graag met jullie zou willen delen. Deze maand schrijft Hannelore over de versoepelingen, en over het terras in het bijzonder.

Het mág weer!

De coronapandemie lijkt op z’n retour, nu het vaccineren in rap tempo doorgaat.

Voor veel mensen met afasie was het regelen van de vaccinatie een flinke hobbel: de aangepaste informatievoorziening was beperkt of toch nog best ingewikkeld, en het maken van een afspraak kon moeilijk zijn. Zo werd mijn afatische vader gebeld door de doktersassistente die mondeling de prik-afspraken aan hem doorgaf. Natuurlijk nét toen mijn moeder even boodschappen aan het doen was. En het duurde dus even voordat die prikafspraak weer was opgehelderd. Ook de brieven over de vaccinaties waren niet aangepast. Wat ik ook wel weer snap. Er was geen tijd te verliezen. Maar er viel weer genoeg te ‘tolken’ voor de naasten van personen met afasie…

Mogelijkheden

Maar tot zover mijn gemopper. Want ik wil heel graag iets schrijven over wat er weer mag. En dat is best veel! Ook voor de afasietherapie zijn er weer meer mogelijkheden.

Er zijn namelijk regelmatig revalidanten met afasie in ons centrum, die willen oefenen met het doen van een ‘vraagboodschap’. In een winkel waar ze de spullen niet zelf kunnen pakken, maar waar ze echt even het woord moeten doen. En dat kan nu dus ook weer, bij de winkels in de buurt van het revalidatiecentrum. Een bloemetje kopen voor een naaste, als blijk van waardering, bij de bloemist om de hoek. Een ijsje halen bij de ijssalon een straat verderop is een dankbare activiteit voor zo’n ‘vraagboodschap’, op warme dagen. En… we mogen weer naar het terras aan de overkant van het revalidatiecentrum.

Terrasje pakken

In de corona-vrije jaren gingen we elk jaar wel één of twee keer met de afasiegroep een terrasje pakken. Dan oefenden we het bestellen van een drankje van tevoren met elkaar in een rollenspel in de afasiegroep. De groepsleden waren de klanten, en ik de serveerster die zo weinig mogelijk van afasie af wist, en het ‘script’ van een terrasbezoek strak aanhield. ‘Ik kom zo bij u, hoor!’. En even later: ‘Heeft u al een keuze kunnen maken?’. Sommige revalidanten konden hun bestelling noemen, sommigen aanwijzen op een ‘menukaart’, maar er waren ook revalidanten die tevergeefs probeerden om hun bestelling sprekend over te brengen. Dan kwam vanuit de groep (of vanuit de ‘serveerster’) de suggestie om de bestelling alsnog op de kaart aan te wijzen. En zo oefenden we dat een paar keer. Eén revalidant ging eens behoorlijk op in het rollenspel, en maakte mij duidelijk dat er een vlieg in z’n koffie zat. Dit hilarische oefenmoment werd meegepikt en uitgespeeld! Ook het vragen om de rekening werd geoefend en de groep koos iemand die bij het échte terrasbezoek mocht gaan verzoeken om af te rekenen.

Maar voordat we écht het terras opgingen, checkte ik bij de uitbater of hij het goed vond dat we bij zijn zaak kwamen oefenen, en of er voldoende plaats gemaakt kon worden voor een aantal rolstoelen. Het was geen enkel probleem. Dus daar gingen we dan op een zonnige dag, met zes revalidanten en twee begeleiders. Lekker naar het terras, zonnebrandcrème mee, maar ook een gezonde spanning. Gaat het mij lukken om iets te bestellen bij een onbekende? De ober was welwillend en geduldig, al vanaf het begin. Het bestellen liep natúúrlijk anders dan geoefend, maar iedereen slaagde erin om iets te drinken te bestellen, een enkeling met hulp van de uitbater. Er werd zichtbaar genoten: even buiten, even een uurtje ‘uit’, met lekker bakkie. Door de van tevoren afgesproken revalidant werd afgerekend (en nee: hij hoefde het niet zelf te betalen), en we gingen weer terug naar het revalidatiecentrum. De keer daarna evalueerden we in de afasiegroep het terrasbezoek. Er werd met genoegen teruggekeken, en iedereen was tevreden over de eigen bestelling. ‘Moeten we vaker doen’, werd er gezegd.

 

Bedanken

Later liep ik nog even langs bij de uitbater om hem te bedanken voor de oefenmogelijkheid, én ik complimenteerde hem met zijn communicatieve vaardigheden. Daarop vertelde hij dat zijn moeder afasie had. En dat hij maar al te goed weet dat het daarbij helpt om het rustiger aan te doen in een gesprek. Zijn kennis over afasie en zijn betrokkenheid bij dit onderwerp droegen bij aan de succeservaring van de revalidanten. Mooi toch? Ik ga zéker nog eens langs met de afasiegroep. Ik kijk ernaar uit!

Mocht u tegenover mijn revalidatiecentrum een leuk koffietentje spotten: loop even naar binnen. Ze hebben er de lekkerste worstenbroodjes van boven de rivieren! En geniet ervan op het terras! Wat héérlijk dat het weer mag! Op uw gezondheid!

maandag 28-06-2021

in categorie:

Geen reactie

Geef je reactie

Laatste reacties

Webshop

  • Bestel online voorlichting, spel- en oefenmaterialen, de Afasie Nieuwslezer, Top! 2Games, Top! Woordvinding en meer.

    Webshop

Als deelnemer heb je toegang tot

Steun Stichting AfasieNet
met een donatie