Sinds een paar weken heb ik dhr. X in behandeling in verband met taalproblemen ten gevolge van een herseninfarct in de linker hemisfeer. Ik zag dhr. tijdens de kortdurende opname op de afdeling neurologie in het ziekenhuis en tijdens de opname heeft dhr. grote vooruitgang laten zien.
Na een weekje thuis zag ik dhr. voor het eerst in de revalidatie dagbehandeling. Dhr. pakte keurig zijn huiswerkmapje tevoorschijn toen ik wilde starten met de uitgebreide anamnese. Ik moest eerst de huiswerkoefeningen nakijken alvorens ik vragen mocht stellen.
Oké, dan eerst dat.
Een paar opdrachten waren niet ingevuld, dus die maakte we ter plekke samen. Met een fonologische cue kon dhr. veel goede antwoorden toevoegen.
In de afgelopen jaren is het nog niet voorgekomen dat ik op het moment van nakijken het juiste woord niet kon vinden. Dat gebeurde nu. Ik kon niet op het woord komen en uiteindelijk wist dhr. mij een fonologische cue te geven! Dit zorgde achteraf voor een hilarisch moment, gelukkig. Maar ik voelde op dat moment de angst, spanning, stress om niet op het woord te kunnen komen. Het voelde zo vreemd. Dit soort oefeningen doe ik vrijwel dagelijks met patiënten maar dit was nog niet eerder voorgekomen. Er tradt een soort schaamte op. Ik voelde me vreemd. Maar de patiënt kon me vertellen dat het oké was. Dat ik me nu juist goed in hem kon verplaatsen. Klopt, maar het voelde voor mij erg ongemakkelijk. Gelukkig hebben we er in de volgende behandeling weer om kunnen lachen en denk ik, tja, ook ik ben maar een mens. Dit kan iedereen gebeuren.
