De stagiaire wist al na de eerste afspraak dat ze hem ergens van kende. Ze wist alleen nog niet waarvan precies. Het kostte haar drie afspraken voor ze wist waar ze hem van kende: appeltaart!
Ze werkte bij een klein lunch café en daar kwam hij regelmatig langs. Hij bestelde standaard een koffie en een stuk appeltaart. Mijn interesse was direct gewekt: deze man sprak nauwelijks en het inzetten van zijn hulpmiddel kostte grote moeite. Hoe maakte hij contact? Hoe gaf hij zijn bestelling door? Hoe ervaarden de medewerkers de communicatie met hem?
Het was dat moment dat mijn interesse wekte voor de positie van iemand met afasie in de alledaagse wereld buiten de eigen woning, buiten het eigen sociale netwerk. Het beïnvloedde mijn gesprekken met de mensen met de afasie en de richting van mijn behandeling.
Afgelopen week dacht ik weer terug aan dat moment met de stagiaire. Dat was niet zo verwonderlijk: alle berichten over de overvolle terrassen met het warme weer deden mij denken aan al die mensen met afasie die ook op dat terras zitten. Of willen zitten. Het deed mij ook denken aan al die tips die wij doorgeven om schriftelijke communicatie zo leesbaar mogelijk te maken voor mensen met afasie. En aan hoe waardevol het zou zijn als ook de menukaarten afasievriendelijk geschreven worden.
Wij ervaren zelfstandigheid namelijk allemaal als een groot goed. Wij zijn van nature wezens die graag dingen zelf doen. Dus ook zelf kiezen wat we willen. Zelf iets bestellen. Zelf eens iets anders dan anders bestellen. Omdat we ook wel eens iets willen proberen. Zonder dat we enorm veel moeite hoeven te doen om de boodschap over te brengen.
Dus als we nou menukaarten hadden met foto’s. Een wat groter lettertype. Duidelijke kaders. Hoe mooi zou dat zijn? Niet alleen voor mensen met afasie, maar ook voor mensen met leesproblemen, dyslexie, anderstaligen, enz. Zodat je zeker weet dat je iets kiest waar je op dat moment zin in hebt.
Misschien denken jullie deze keer dat de hitte is toegeslagen. Misschien ben ik een idealist. Maar ik geloof dat iedereen kan bijdragen aan een stukje kwaliteit van leven voor mensen met afasie. En deze keer denk ik in het bijzonder aan de mensen met afasie die daardoor leesproblemen ervaren. Dus daarom vandaag de vraag: Welke horecagelegenheid ken jij met gemakkelijk leesbare menukaarten? Of misschien wel: Welke eigenaar durft de uitdaging aan om de menukaart gemakkelijk leesbaar te maken?
Deel je ervaringen, verras ons en vooral: verrijk de mogelijkheden van iedereen met leesproblemen die ook graag eens een menukaart wil ‘lezen’!
